Pozostaw po sobie dziedzictwo – magia gier „legacy”

Lubimy planszówki. I to bardzo. Te szybkie, rodzinne i te długie, wymagające strategicznego myślenia. Lubimy kostki, kafelki, karty, znaczniki i plansze rozkładane na pół stołu. Ale jeśli mielibyśmy wskazać, co ostatnio najbardziej nas zachwyca i przyciąga, to bez wahania powiedzielibyśmy: gry w stylu „legacy”.

Czym jest ten tajemniczy system, który nieustannie przyciąga graczy i projektantów gier? Gry typu „legacy” to tytuły, w których każda partia, każde działanie ma wpływ na kolejne. Zmieniamy zasady, dodajemy nowe elementy, naklejamy naklejki, usuwamy karty, odkrywamy nowe talie i wątki fabularne. Plansza się zmienia, gra się rozwija, a nasze decyzje mają realne konsekwencje. To trochę tak, jakbyśmy brali udział w serialu, którego scenariusz piszemy sami w trakcie oglądania. I to właśnie ta nieprzewidywalność, ta ewolucja mechaniki i świata gry sprawia, że „legacy” uzależnia.

„Moje Miasto” to tetrisowa układanka, w której Twoje miasteczko rośnie, zmienia się i opowiada własną historię.

Doskonałym przykładem takiej gry — szczególnie dla poznających ten rodzaj planszówek — jest „Moje Miasto” autorstwa Rainera Knizii. To niepozorne pudełko naprawdę zaskakuje. Gra jest niezwykle przystępna i relatywnie prosta, ale niech was to nie zmyli — skrywa w sobie prawdziwą strategiczną głębię.

Zasady są bardzo proste do przyswojenia: każdy gracz ma planszę przedstawiającą fragment ziemi, na której będzie budował własne miasto, układając kafelki w stylu Tetrisa — a my przecież kochamy gry z tetrisowym twistem! Mamy tu więc połączenie logicznej układanki z elementami planowania przestrzennego. Ale najlepsze dopiero przed nami — z każdą kolejną partią (a cała kampania to aż 24 rozdziały) pojawiają się nowe reguły, elementy i cele. Raz trzeba omijać lasy, innym razem stawiać kościoły (obowiązkowo!), a jeszcze innym wydobywać złoto lub rozwijać kopalnie. I ta ewolucja gry sprawia, że „Moje Miasto” nigdy się nie nudzi. Co więcej, każda plansza po kampanii jest inna — tak jakby każdy z nas naprawdę zbudował swoje własne, niepowtarzalne miasteczko (a miasteczka trzeba na początku nazwać, więc Aga budowała Pabianice, a ja Koluszki).

Dla nas, fanów łamigłówek, geometrii i tetrisowych wyzwań, ta gra to absolutna perełka. A fakt, że za każdym razem czeka na nas coś nowego, jeszcze bardziej podkręca emocje i przyciąga do rozegrania kolejnej części kampanii.

Ale nasza przygoda z grami „legacy” zaczęła się znacznie wcześniej — od „Aeon’s End: Legacy”. To była nasza pierwsza miłość do tego gatunku i do dziś darzymy ją wielkim sentymentem. Kooperacyjna walka z potworami, rozbudowa bohaterów, odkrywanie nowych kart i zaklęć — i wszystko to w systemie, gdzie nasza postać się rozwija, a wybory z pierwszych scenariuszy mają wpływ na końcowe starcie. To było jak odkrywanie zupełnie nowego wymiaru planszowej rozrywki.

I odpowiedź na pytanie, które często się przy tego typu grach pojawia – czy to są jednorazówki? Bo przecież przyklejamy, zaznaczmy, dodajemy i zmieniamy elementy. Odpowiedź jest niejednoznaczna, bo to zależy. Są gry, które po rozegraniu całej kampanii są do wyrzucenia, bo są typowymi jednorazówkami. Ale zazwyczaj zapewniają tyle godzin grania, że i tak osiąga się pełną satysfakcję z rozgrywki. Są gry – i tu przykładem jest „Moje miasto” – które mają do rozegrania jedną długą kampanię, ale jest też dodatkowy tryb gry (różnie nazywany, czasami „trybem nieskończoności”), w którym zasady są uproszczone, plansza bardziej standardowa i można grać bez ograniczeń. I rzadko bywają takie, które można przywrócić do stanu wyjściowego albo są do kupienia zestawy na przykład nowych naklejek. Jednak trzeba przyjąć, że gra „legacy” to jednorazowa rozgrywka. I tu mała rada od starego wyjadacza poszukującego okazji do nieco korzystniejszego nabycia gier – o ile tylko tytuł nie jest jakąś mega wyczekiwaną pozycją, to warto zaczekać chwilę z kupnem i nie kupować takich gier tuż po premierze. Po kilku miesiącach cena zazwyczaj spada i ten wydatek staje się znacznie przystępniejszy.

Jedno jest pewne — po zagraniu w legacy patrzy się na planszówki inaczej. Bo to już nie tylko gra. To historia tworzona na żywo, dziejąca się na naszych oczach.

Andrzej

Powyższy tekst nie jest efektem współpracy reklamowej. Jest opinią własną, subiektywną i żaden przelew nie miał na nią wpływu.
Zdjęcia użyte w tym wpisie są naszego autorstwa.