Kobieta, która wymyśliła siebie na nowo

Martha Helen Kostyra, córka Edwarda Kostyry i Marty z domu Ruszkowski, kojarzycie? A zapewniam Was, że kojarzycie, ale pod nazwiskiem męża. Ale to najlepszy przykład, że nasza bohaterka jest doskonale znana, ale… tak naprawdę to wiemy o niej niewiele.

To już nie będę Was trzymać w niepewności – Martha Stewart, bizneswoman, osobowość telewizyjna, teraz pewnie zasługuje na miano celebrytki, pisarka, ale też modelka w młodości, właścicielka imperium medialnego i skazana za przestępstwa związane z handlem na giełdzie.

Kobieta, która wiele razy wymyślała siebie na nowo i za każdym razem udowadniała, że nie ma takich zawirowań i takich zmian, których nie można obrócić na własną korzyść.

Skąd mi się ta pani Stewart nagle wzięła? Pod koniec zeszłego roku mieliśmy okres oglądania filmów dokumentalnych i między innymi zainteresował nas film „Martha”, który opowiadał historię wielkiego sukcesu, jeszcze głośniejszego upadku i dość trudnego zdobywania zaufania i odbudowywania marki na nowo, Marthy Stewart właśnie. Spojrzeliśmy na siebie z Andrzejem i oboje zadaliśmy prawie to samo pytanie: „A ty wiesz, o co chodziło z tym jej procesem i skazaniem?” Okazało się, że w sumie, to coś nam dzwoni, ale tak naprawdę, to nie mamy pojęcia, jak ta historia wyglądała ani co się działo z panią Stewart tuż potem. Obejrzeliśmy i napiszę bardzo szczerze, ten film zrobił na mnie ogromne wrażenie, ale w sumie to wcale nie historią skazania.

„Co ludzie powiedzą?” – w jej słowniku nie było takiego pytania.

Ale tak, o tym, o co chodziło w procesie, też się dowiedzieliśmy i jak bardzo potwierdza on powiedzenie, że na każdego znajdzie się paragraf, a jak się prokurator uprze, to doprowadzi do skazania niewinnego. A w tym wypadku niewinnej i tu zaczyna się już zupełnie inna opowieść. Bo oglądając ten dokument, cały czas miałam wrażenie, że Martha wyprzedza nieco swoje czasy. Nie w żaden rewolucyjny sposób, ale jest kilka kroków przed innymi, a na bank przed innymi kobietami. Kiedy jeszcze pokutuje stereotyp przysłowiowej żony ze Stepford, ona zakłada firmę cateringową i zaczyna pracę związaną z giełdą, co samo w sobie oznacza wpakowanie się z butami w męski świat. I ile razy musiała znosić to, że jej profesjonalizm był umniejszany, bo ładna, bo blondynka, bo była modelką… Tylko ona wie, ale można się zakładać, że nie raz, nie dwa. A Martha nie zastanawia się, co ludzie powiedzą, ona ma wizję i chce tę wizję realizować. Ona nie daje się wcisnąć w foremkę kobiety, żony, matki (akurat tutaj jej córka pewnie by miała bardzo dużo do powiedzenia, ale to już inna historia). Ona tak naprawdę buduje imperium, ale w świecie, którego orbita krąży wokół kobiet – gotowanie, przyjęcia, wystrój wnętrz. Pisze książki, ale szybko orientuje się, że czasopisma i słowo drukowane to nie wszystko, co może – przecież jest telewizja! Ale ona nie tylko chce być twarzą, ona chce być szefową i decydować o kluczowych rzeczach – ooooo, jak to, powinna zatrudnić fachowców, mężczyzn najlepiej, bo co kobieta wie o biznesie. No to Martha im to pokazuje – zakłada Martha Stewart Living Omnimedia – które staje się potężnym przedsięwzięciem i obejmuje nie tylko słowo drukowane, ruchome obrazki, ale też sprzedaż produktów firmowanych jej nazwiskiem. Po dwóch latach Martha wchodzi na giełdę. I co, panowie? Szklany sufit? Przebiła go tak, że aż zadzwoniło. Wkurzyła wielu? Na bank, a raczej na proces.

Skazana, trafia do ośrodka odosobnienia, bo to raczej więzienie o lekkim rygorze, ale jednak. Załamuje się? Przecież straciła wszystko, bo co nie przepadło razem ze spadkiem cen akcji, to umarło śmiercią naturalną w momencie, kiedy jej nazwisko, na którym budowała wszystko, stało się nazwiskiem przestępczyni. Inny by się załamał, ale nie Martha Stewart. Ona odsiaduje wyrok, płaci kary, bierze głęboki oddech i zaczyna od nowa. I znowu staje się ikoną, jej gwiazda świeci i to mocno. Jej biznes kwitnie, jej udział w serialach czy programach telewizyjnych przyciąga miliony widzów, a przy okazji nadal łamie stereotypy. Ja tu tylko napiszę, że mając 81 lat pojawiła się na okładce Sports Illustrated w kostiumie kąpielowym jako najstarsza modelka w historii czasopisma.

I ja się mogę z wieloma wyborami Marthy nie zgadzać. Mogę zauważać jej potężną potrzebę kontroli (taaaaak, z tym to ja się mogę nawet utożsamiać). Dostrzegam problemy pojawiające się z powodu tego, że ma trudny charakter. Ale jedno jest pewne, stała się moją mentorką w kilku kwestiach – wiary we własne pomysły, kobiecej determinacji w ich realizacji i wstawania z kolan, kiedy życie mówi: „A tu ci utrudnię!”.

Jeśli tylko macie ochotę, to obejrzyjcie „Marthę”, naprawdę prowokuje do myślenia o własnym podejściu do osiągania bardzo ambitnych celów i byciu niezatapialnym. A na dodatek staje się takim plasterkiem na skopaną życiem duszę, bo jak ja mam bardzo pod górkę i mam wrażenie, że powiesiłam sobie poprzeczkę nie tylko wysoko, ale w ogóle wisi ona jakoś absurdalnie niestereotypowo, to mówię sobie, że przecież Martha dała radę, to ja też mam szansę.

Aga

Powyższy tekst nie jest efektem współpracy reklamowej. Jest opinią własną, subiektywną i żaden przelew nie miał na nią wpływu.
Grafiki używane w tym wpisie powstały przy pomocy narzędzi AI.